Σχετικά με το ιδιωτικό χρέος

Θέλω να ξεκινήσω με μια φράση ενός πολύ αγαπημένου προσώπου: «ότι έχει σχέση με λεφτά, δεν αποτελεί πρόβλημα».
Πράγματι. Ένα μέσο συναλλαγής δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει μέτρο για την ανθρώπινη ύπαρξη. Βέβαια η κοινωνία, προ πολλού το υιοθέτησε ως μέτρο αξίας.
Ετσι οι άνθρωποι διαπράξαμε ένα έγκλημα κατά του εαυτού μας. Ο δυτικός λεγόμενος πολιτισμός, αναπτύχθηκε πάνω στη βάση της μιας και μοναδικής αξίας, του χρήματος. Δε φθάσαμε βέβαια, εδώ στην Ελλάδα, αλλά και σ΄άλλες χώρες της Ευρώπης, στο σημείο που έφθασαν οι Αμερικάνοι. Θα σας το πω παραστατικά. Όταν ένας εξάδερφός μου επέστρεψε μετά από μερικά χρόνια σπουδών στην Αμερική, με ρώτησε με την εξής σειρά: «τι κάνει η τάδε»? και στο καπάκι «πόσα βγάζει»?.
Εμεινα με ανοιχτό το στόμα. « Δε σκέφθηκα ποτέ να τη ρωτήσω πόσα βγάζει», απάντησα, συνειδητοποιώντας ταυτόχρονα ότι ποτέ δε μου πέρασε απ’το μυαλό να σχηματίσω εικόνα για τον οποιονδήποτε από το μισθό του, ή τα εισοδήματά του.
Μέχρι τώρα δε δόθηκε η ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε ότι η αντίληψη της απόλυτης αξίας του χρήματος μπορεί να κοστίσει ζωές. Σήμερα όμως βρισκόμαστε μπροστά στην τραγική κραυγή ανθρώπων που αυτοκτονούν γιατί χρωστάνε. Πως οδηγείται ένας άνθρωπος στην αυτοκτονία γιατί χρωστάει? Προφανώς την έλλειψη χρημάτων τη βιώνει ως προσωπική αποτυχία. Οι άνδρες είναι ιδιαιτέρως επιρρεπείς. Η ανδρική προσωπικότητα χτίστηκε κυριολεκτικά πάνω στην επαγγελματική επιτυχία, μοναδική απόδειξη της οποίας είναι το «πόσα βγάζεις».
Αισθάνομαι πραγματική ευγνωμοσύνη προς τους τοκογλύφους που κατέλαβαν την εξουσία στη χώρα μας στις 4/10/2009, που μας έδωσαν τη δυνατότητα να μιλήσουμε για πράγματα ξεχασμένα, απαξιωμένα, «εκτός πραγματικότητας» κλπ, κλπ. Τώρα, όπως ειπώθηκε και σε μια συνέλευση της πλατείας Συντάγματος, μπορούμε επί τέλους να λέμε ότι είμαστε φτωχοί. Όχι γιατί είμαστε ανίκανοι να βουτηχτούμε στα σκατά και να κάνουμε αρπαχτές, αλλά γιατί η επιθυμία μας δεν είναι άλλη από μια απλή, λιτή και αξιοπρεπή ζωή. Αυτή τη ζωή όμως το σύστημα τη θέλει στο περιθώριο. Αρα είμαστε και παραμένουμε φτωχοί.
Με αυτές τις σκέψεις τον Οκτώβριο του 2009, λίγο μετά τις εκλογές, καμιά δεκαριά φίλοι και συναγωνιστές, στο ταβερνάκι της Δώρας στη Νέα Ιωνία, ακούγοντας το Χρυσοχοϊδη να λέει ότι ιδρύει το υπουργείο προστασίας του πολίτη, κοιταχτήκαμε και κάναμε όλοι την ίδια σκέψη: τώρα αρχίζει το χοντρό δούλεμα. Κι έτσι, χωρίς πολλά-πολλά, αποφασίσαμε επί τόπου να ιδρύσουμε το «σύλλογο για την προστασία του πολίτη από την αυθαιρεσία των τραπεζών και της δημόσιας διοίκησης».
Για καλή μας τύχη οι νομικές διαδικασίες ολοκληρώθηκαν, κοντά στο ξεκίνημα των συγκεντρώσεων στο Σύνταγμα. Οι σκοποί του συλλόγου συνάντησαν καθολική αποδοχή. Ιδιαίτερα τα άρθρα 3& 4 :
Άρθρο 3. «Την αυθαιρεσία που συνοδεύει κάθε ενέργεια και πρακτική της οικονομικής ολιγαρχίας και ιδιαίτερα του τραπεζικού και χρηματοπιστωτικού συστήματος, το οποίο με τους καταχρηστικούς όρους δανειοδότησης, το φακέλωμα στον Τειρεσία, και την κατηγοριοποίηση των πολιτών ανάλογα με την πιστοληπτική τους ικανότητα, συνθλίβει τους οικονομικά ανίσχυρους, παρεμποδίζει την οικονομική ανάπτυξη σε μικροκλίμακα, αφαιρεί κάθε ικμάδα από την οικονομική αυτενέργεια των πολιτών και έχει ανάγει σε αξίωμα τον κανόνα «ότι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό»
Αρθρο 4. «Την ασυδοσία που κυριαρχεί σε πολλές πτυχές της κοινωνικής ζωής, η οποία εκδηλώνεται με εγωιστικές συμπεριφορές, με αδιαφορία για το γενικό καλό, με την επιδίωξη εύκολου πλουτισμού ακόμη και με αθέμιτα μέσα».
Είμαστε αποφασισμένοι να υπερασπίσουμε τις οικογένειές μας, τα σπίτια μας και τη ψυχική μας ηρεμία.

Φλώρα Νικολιδάκη

Ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου
Πολιτών κατά της Αυθαιρεσίας

Afthairesia5@gmail.com
http://syllogospoliton.blogspot.com/